معنی پنی سیلین
لغت نامه دهخدا
پنی سیلین. [پ ِ] (فرانسوی، اِ) داروی ضدمیکروب قوی که از کشت نوعی کپک بدست می آید.
فرهنگ معین
(پِ) [فر.] (اِ.) نوعی آنتی بیوتیک که به صورت پودر، پماد، آمپول و قرص برای از بین بردن میکرب ها و باکتری ها مورد استفاده قرار گیرد.
آموکسی سیلین
(مُ) [انگ.] (اِ.) داروی ضد باکتری از دسته پنی سیلین ها.
حل جدول
کشف فلمینگ
نخستین داروی آنتی بیوتیک
اولین داروی آنتی بیوتیک
کاشف پنی سیلین
الکساندرفلمینگ
الکساندر فلمینگ
فلمینگ
کاشف انگلیسی پنی سیلین
الکساندر فلمینگ
فارسی به عربی
بنسلین
فرهنگ عمید
نوعی داروی آنتیبیوتیک که اثر شدیدی در کشتن بسیاری از میکروبها دارد. در معالجۀ ذاتالریه و زخمهای چرکآلود و امراض مقاربتی به کار میرود. آن را بهصورت محلول تزریق میکنند یا مانند گَرد روی زخم میپاشند. از یک قسم کفک موسوم به «پنیسیلیوم نوتاتوم» گرفته میشود. δ در سال ۱۹۲۹ در لندن توسط دکتر فلمینگ کشف شد،
فارسی به آلمانی
Penizillin (n)
داروها
در درمان عفونت های ریوی , عفونت پرده مغز (مننژیت) , دیفتری, سفلیس
اطلاعات عمومی
الکساندر فلمینگ
معادل ابجد
222